Pierwsza pomoc
Pierwsza pomoc
Gdy nastąpi wypadek związany z nurkowaniem udzielanie pierwszej pomocy możemy przeprowadzać ze schematem udostępnianym przez DAN. W przypadku gdy poszkodowany nie oddycha powinien być położony poziomo, na plecach, w celu umożliwienia prawidłowej akcji sztucznego oddychania i /lub masażu serca. Dodatkowym sprzętem przydatnym w niektórych sytuacjach zatrzymania krążenia jest Automatyczny Defibrylator Zewnętrzny AED. W przypadku gdy nie zostało zatrzymane krążenie, podczas udzielania pierwszej pomocy poszkodowany powinien leżeć poziomo, z podpartą głową. Położenie na lewym boku pomaga utrzymywać drożność dróg oddechowych (niektórzy chorzy odczuwali gwałtowne pogorszenie w pozycji siedzącej). Priorytetami są zawsze udrożnienie dróg oddechowych, monitorowanie i ewentualne przywrócenie oddechu i krążenia, podanie tlenu i błyskawiczne przewiezienie poszkodowanego do ośrodka medycznego.
Udzielanie pierwszej pomocy ofiarom wypadków nurkowych ma swoje uzasadnienie fizjologiczne
Choroba dekompresyjna wymaga leczenia rekompresyjnego, choć - jeśli nie ma innych symptomów - nie jest ono konieczne w typie skórnym choroby.
Szybkie leczenie dekompresyjne okazuje się bardzo efektywne w redukcji lub zapobieganiu trwałych uszkodzeń. Opóźnienie leczenia natomiast niesie za sobą duże prawdopodobieństwo stałych obrażeń.
Rekompresja zmniejsza lub rozpuszcza pęcherzyki w ciele pacjenta, redukując symptomy poprzez usunięcie ich bezpośrednich przyczyn oraz przywraca prawidłowy przepływ krwi do tkanek, podnosząc równocześnie poziom tlenu. W dalsze kolejności leczenie zakłada powolną dekompresję, której przeważnie towarzyszy terapia tlenowa, połączona z dożylną iniekcją leków. Podczas tego procesu nagromadzony azot ma wystarczająca ilość czasu, by bezpiecznie dla pacjenta opuścić jego tkanki.
Pierwszą pomocą w przypadku choroby dekompresyjnej jest podanie tlenu (obecnie zalecenia dotyczące udzielania pierwszej pomocy nie rozróżniają czy przyczyną urazu była DCS czy barotrauma płuc) przy pomocy jednego z posiadanych zestawów tlenowych
Tlen pomaga w dwojaki sposób.
- Po pierwsze - oddychając tlenem obniżamy tętnicze ciśnienie parcjalne azotu, podnosząc gradient ciśnienia pomiędzy ciśnieniem azotu we krwi i gazem pęcherzykowym. Spowalnia to wzrost pęcherzyków, zaś wspomaga to dyfuzję/eliminację azotu z ciała.
- Po drugie - ponieważ DCS powstaje przeważnie wskutek miejscowej hipoksji, spowodowanej utrudnieniami w przepływie krwi, oddychanie tlenem podnosi poziom tlenu we krwi i zwiększa jej efektywność, powodując, iż dociera ona do wszystkich tkanek.
Zalecenia w celu uniknięcia choroby dekompresyjnej.
- Nurek powinien umieć właściwie wykorzystywać tabele nurkowe, umiejętność, którą nabywa się poprzez szkolenie u profesjonalnego instruktora nurkowego. Nurek korzystający z komputera nurkowego powinien stosować się do zaleceń producenta. Konserwatyzm interpretacji danych jest zawsze wskazany.
- Należy zwracać uwagę na czynniki, które potencjalnie predysponują nurka do choroby dekompresyjnej. Na te, których nie da się ominąć, tj., wiek, należy uważać szczególnie.
- Nurek powinien znać zasady udzielania pierwszej pomocy w przypadku choroby dekompresyjnej i właściwe procedury wzywania fachowej pomocy medycznej.
