Choroba dekompresyjna
Choroba dekompresyjna (nazywana kiedyś chorobą kesonową) jest wywołana pęcherzykami gazu tworzącymi się w tkankach organizmu po nurkowaniu.
Najważniejszym czynnikiem inicjującym chorobę dekompresyjną zdaje się jednak być wzrost (z zarodzi gazowych) większych tworów gazowych w tkankach.
Większość fizjologów przyjmuje (choć niektórzy z nich uważają to za niemożliwe do udowodnienia) że pęcherzyki pozostają w ciele po nurkowaniu. Jeśli jest ich niewiele i są małe, nie powodują żadnych skutków. Jeśli jednak jest ich więcej, a ich wielkość jest wystarczająco duża, mogą spowodować chorobę dekompresyjną. Ponieważ pęcherzyki mogą rozwinąć się praktycznie w każdej części ciała, choroba dekompresyjna może być reprezentowana tuzinami pozornie niezwiązanych z sobą symptomów o różnym stopniu zagrożenia. Lekarze uznają kilka czynników, predysponujących nurków do choroby dekompresyjnej i rozpoznają jej symptomy, lecz dokładny mechanizm urazu często jest nieznany. Choć za wystąpienie choroby odpowiedzialne jest powstawanie pęcherzyków, w niektórych postaciach choroby dekompresyjnej, tj. DCS wiązadeł i ścięgien, lekarze nie są pewni, dlaczego nurek odczuwa ból. Lekarze jak dotąd, nie potrafią precyzyjnie określić, jak pęcherzyki oddziałują na ciało.
W języku angielskim istnieją dwa pojęcia, odnoszące się do naszego tłumaczenia terminu: choroba dekompresyjna.
"Decompression sickness" (choroba dekompresyjna) odnosi się do efektów spowodowanych przez obojętny azot, wchłaniany w wyniku rozpuszczenia przez ciało.
"Decompression illness" – (choroba ciśnieniowa) odnosi się zarówno do choroby dekompresyjnej, jak i do barotraumy płuc. Przyczyną tego jest fakt, iż w obu przypadkach udzielana jest taka sama pierwsza pomoc i leczenie. Ze względu na to protokoły lekarskie w obu przypadkach odnotowują wystąpienie choroby ciśnieniowej.
