Azot
| Gęstość | 1,2506 kg/m3 |
|---|---|
| Ciepło właściwe | 1040 J/(kg*K) |
| Przewodnictwo cieplne | 0,02598 W/(m*K) |
Azot jest podstawowym składnikiem powietrza (78,09% masy).
Azot pierwiastkowy jest spotykany bardzo często, i łatwo reaguje z innymi substancjami. Dlatego jest on spotykany w wielu naturalnych substancjach, takich jak np. białka. W powietrzu występuje azot cząsteczkowy: dwa połączone ze sobą atomy azotu tworzą jedną cząsteczkę azotu (N2). W takim stanie, azot jest gazem obojętnym, czyli nie reagującym z innymi substancjami – przynajmniej z perspektywy płetwonurka: choć azot jest głównym składnikiem atmosfery, nasze organizmy nie używają go w trakcie oddychania. Dla roślin azot nie jest gazem obojętnym, i może uczestniczyć w ważnych procesach biochemicznych.
Podczas nurkowania, wdychany przez nas azot może powodować szereg problemów. Chociaż nie bierze udziału w procesach oddechowych, azot (i w różnym stopniu także inne gazy obojętne i reaktywne) wdychany pod ciśnieniem wpływa na przewodzenie sygnałów w centralnym układzie nerwowym, powodując efekt znieczulający – tak zwaną narkozę azotową, czasem określaną jako „narkozą głębin”.
Niezależnie od narkotycznych efektów azotu wdychanego pod ciśnieniem, N2 rozpuszcza się w tkankach podczas nurkowania, zgodnie z prawem Henry’ego. Dlatego, aby minimalizować ryzyko wystąpienia choroby dekompresyjnej, musisz przestrzegać limitów wyznaczanych przez tabele nurkowe bądź komputer nurkowy. W nurkowaniu rekreacyjnym azot jest gazem mającym największy wpływ na dekompresję, ponieważ w trakcie nurkowania, podczas oddychania pod wyższym ciśnieniem rozpuszcza się w tkankach. Z tego powodu muszą być przestrzegane limity czasowe podczas wynurzania, aby podczas uwalniania azotu nie tworzyły się w tkankach bąbelki gazu choroba dekompresyjna.
