Odsycenie tkanek
desaturacja
Desaturacja to wydzielanie się gazu z roztworu nasyconego. Takie rozwarstwienie może być spowodowane dwoma czynnikami: obniżeniem ciśnienia (np. podczas otwarcia butelki z napojem gazowanym) lub podwyższeniem temperatury (np. widoczne bąbelki powietrza w garnku, podczas podgrzewania wody).
Taki sam proces następuję w tkankach nurka podczas wynurzania i utrzymuje się przez jakiś czas po wynurzeniu.
Odsycenie tkanek następuje wg krzywej wykładniczej ale w różnym czasie dla różnych tkanek.
Kolejne półokresy powodują odsycenie kompartmentu o: 50% + 25% + 12,5% + 6,25% + 3,125% + 1,5625% = 98,4375% . Po takich sześciu półokresach przyjmuje się że tkanka jest odsycona.
Tkanki o dużym ukrwieniu i szybkim metabolizmie (np. mózg, serce, wątroba) odsycają się znacznie szybciej od tkanek tzw. wolnych (kości, tkanki tłuszczowe, ścięgna).
Modele dekompresyjne zakładają np. 16 różnych tkanek (model Bulhmanna ZH-L16) . Czasy odsycenia do 100% między tkankami są bardzo różne. Półokresy tkanek zawierają się w przedziale od 1 minut do 480 minut.
Prawidłowy Proces odsycania (dekompresja) zaczyna się od początku wynurzania i może trwać w ekstremalnych przypadkach kilkadziesiąt godzin.
Podczas wynurzania ciśnienie otoczenia nurka spada a zawarty w tkankach rozpuszczony azot już dłużej nie może utrzymać się w roztworze i zaczyna się od niego oddzielać w postaci mikropęcherzyków. W warunkach wysokiego nasycenia tkanek należy przerwać wynurzanie i pozostać na danej głębokości, czyli wykonać tzw. przystanek dekompresyjny. Podczas takiego przystanku pozwalamy wydostać się części nadmiaru azotu w sposób bezpieczny dla nurka. Zbyt szybkie wynurzenie może spowodować przesycenie tkanek i powstawanie większych pęcherzyków powietrza, które podczas ucieczki z tkanek mogę spowodować chorobę dekompresyjną (DCS).
źródła
„Medycyna nurkowa w pigułce”
