Kompartment
Kompartment to teoretyczna tkanka mająca symulować tkanki ciała ludzkiego dla potrzeb modeli matematycznych opisujących dekompresję. Wartością charakterystyczną dla kompartmetu jest półokres nasycenia, czyli czas w jakim dany kompartment nasyci się (lub wysyci) azotem do połowy maksymalnego nasycenia.
Kompartmenty o różnych półokresach opisują różne tkanki organizmu. I tak:
| krew | 5 min |
|---|---|
| mózg | 10 min |
| skóra | 10-14 min |
| mięśnie | 14-78 min |
| tkanka łączna | 35-70 min |
| tkanka tłuszczowa | 86-280 min |
Różne modele dekompresyjne używają rożnej ilości kompartmentów do opisu nasycania ciała ludzkiego azotem i innymi gazami obojętnymi.
O ile nie ma wątpliwości, że różne tkanki w odmienny sposób absorbują i eliminują azot, ważne jest, by rozróżnić między pojęciem "tkanki" w fizjologii dekompresji i w modelowaniu dekompresji. Ze względu na wyższą rozpuszczalność jedne tkanki mogą zaabsorbować więcej azotu niż inne, a tym samym również dłużej się go pozbywają. Żeby matematycznie przewidzieć to, w jaki sposób różne tkanki ciała absorbują i usuwają azot, Haldane rozwinął model tkanki teoretycznej lub teoretycznych kompartmentów, bazujący na teoretycznym półokresie tkanek. Choć wierzył, że istnieje pewien związek pomiędzy wyznaczonym przez siebie półokresem, a żywym organizmem, nie zamierzał tworzyć tkanki teoretycznej, która odpowiadałaby konkretnej tkance ciała. Próbował raczej zbudować model matematyczny, który odzwierciedlałby fakt, że ciało nie absorbuje i wydala azotu w jednakowej skali czasowej.
