DCS ucha wewnętrznego
DCS ucha wewnętrznego.
W związku z rosnącą popularnością nurkowania, zwłaszcza na większe głębokości, wzrosła też liczba przypadków uszkodzenia ucha wewnętrznego.
Budowa ucha:
Pojedyncze przypadki choroby dekompresyjnej ucha wewnętrznego zostały rozpoznane po głębokich nurkowaniach z mieszanką oddechową helowo-tlenową, a dokładniej, gdy nurkowanie wymaga przełączenia się na przystanku dekompresyjnym na gaz wzbogacony w azot. Biofizyczne podstawy tego zjawiska nie są jeszcze do końca znane. Budowa tkankowego modelu ludzkiego ucha wewnętrznego do celów doświadczalnych przybliżyła nieco problem.
Na podstawie danych literaturowych stworzono model trzech kompartymentów odpowiadających rzeczywistym tkankom ucha wewnętrznego: ślimaka, perylimfy oraz endolimfy. Ucho wewnętrzne zostało "przemyte" gazem, wydostającym się ze ślimaka (kompartment silnie ukrwiony) poprzez zjawisko perfuzji do endolimfy. Dodatkowo, gazy dyfundują pomiędzy przestrzenią ucha środkowego i perylimfą poprzez błonę okienka okrągłego. Wewnątrz ucha wewnętrznego, gaz dyfunduje kompartmentem naczyń krwionośnych oraz rodzajem płynu w poszczególnych labiryntach kompartmentu. Błona ograniczająca dyfuzję, oddziela od siebie kompartmenty oraz ucho wewnętrzne. Dyfuzja i rozpuszczalność helu i azotu w w/w kompartmentach naszego modelu została porównana do dyfuzji i rozpuszczalności tych gazów w wodzie. Stworzono równania opisujące powyższe zjawiska. Jednak nie uwzględniały one mechanizmu dyfuzji pomiędzy dwoma płynącymi tkankami (np.: krew, endolimfa), a co za tym idzie, przejściowego ciśnienia gazów w tych kompartmentach. W związku z tym, w modelu zastosowano kompromis pomiędzy ciśnieniem gazu w tętnicach, oraz ciśnieniem parcjalnym gazu w uchu wewnętrznym. Jest to porównywalne z teoretycznym ciśnieniem parcjalnym gazu dodanym do prężności pary wodnej w 37°C.
Narząd i proces słyszenia:
(System słuchowy człowieka jest wielopłaszczyznowym, hierarchicznym systemem percepcji, analizy, rozpoznawania i zrozumienia informacji akustycznych.)
Model poddano działaniu w/w mieszanek gazowych pod wysokim ciśnieniem (jak podczas głębokich nurkowań). Doświadczenie wykazało możliwość wystąpienia supersaturacji, a co za tym idzie, zwiększone prawdopodobieństwo formowania się pęcherzyków w początkowej fazie dekompresji podczas nurkowania. Uwalnianie się He i N2 z perylimfy może prowadzić do supersaturacji w błonowym labiryncie i endolimfie po przełączeniu się na mieszankę wzbogaconą w azot nawet bez dekompresji.
Tradycyjne algorytmy dekompresyjne mogą się okazać nieodpowiednie dla głębokich nurkowań dla ucha wewnętrznego. Przełączanie gazów oddechowych powinno być zaplanowane głęboko lub płytko, w celu uniknięcia okresu maksymalnej supersaturacji, która jest rezultatem dekompresji.
żródło: J Appl Physiol 94: 2145-2150, 2003. First published January 31, 2003; doi:10.1152/japplphysiol.01090.2002 8750-7587/03 $5.00, Vol. 94, Issue 6, 2145-2150, June 2003
marta norberciak 14:22, 27 kwi 2007 (CEST) ROCK&SEA
