Lasy mangrowe

Drzewa mangrowe (ang. mangrove trees) są jednym z najważniejszych przybrzeżnych ekosystemów morskich, szczególnie gdy przylegają do rafa koralowrafy koralowej. Choć lasy mangrowe są cuchnące, błotniste, pełne moskitów i ogólnie mało atrakcyjne, ich splątany system korzeniowy dostarcza schronienia wielu małym organizmom. Ich mętna woda zapewnia składniki pokarmowe mikroorganizmom, które z kolei stanowią pokarm dla młodych zwierząt. Zapewnienie ochrony i jedzenia daje młodym zwierzętom większe szanse na przeżycie, niż miałyby na otwartym morzu. To pierwszy powód, dla którego lasy mangrowe są ważne dla swojego środowiska: spełniają funkcję żłobka dla sąsiednich ekosystemów, np. dla rafy koralowej. Wiele z gatunków tu dorastających jest ważnych gospodarczo i ekonomicznie.

Drugim powodem, dla którego lasy mangrowe są tak ważne, jest filtrowanie wody spływającej. Czytałeś już o tym. Poprzez wyłapywanie spływających osadów, mangrowce chronią ekosystemy przybrzeżne (w szczególności rafy koralowe), które mogą zostać zranione lub zabite przez opadający osad, lub nadmiar składników pokarmowych w wodzie. Obecnie wielu ekologów uważa mangrowce za ekosystem przejściowy, czyli miejsce, gdzie morskie i lądowe ekosystemy oddziałują ze sobą i wpływają wzajemnie na swoją kondycję.

Trzecia korzyść płynąca z lasów mangrowych to ich zdolność przetrzymywania osadów. Spowalniają fale i zmniejszają erozję, jednocześnie pozostawiają składniki pokarmowe spożywane przez mieszkające tam organizmy. Lasy mangrowe szczególnie dobrze chronią linie brzegowe przed erozją sztormową (ang. storm erosion) spowalniając i wytłumiając fale sztormowe. Choć huragan, tajfun czy tsunami będą wciąż powodować erozję, ale straty osadu i erozja są nieistotne czy też znacząco mniejsze w porównaniu do strat przy niechronionym wybrzeżu.

Los lasów mangrowych stał się istotną sprawą w kontekście ekspansji miejskiej i bioproduktywności. Dla nieobeznanych z kluczową rolą mangowców jako schronieniem dla osobników młodocianych, mogą się one wydawać bezużytecznymi terenem podmokłym. W rezultacie inwestorzy wybudują tam biurowce i domy mieszkalne. Większym nawet zagrożeniem jest przekształcenie lasów namorzynowych w gospodarstwa morskie hodujące krewetki. Strata lasów namorzynowych oznacza stratę przyległego ekosystemu oceanicznego. Udokumentowane skutki obejmują szkody i zniszczenia raf koralowych wynikające ze spadku populacji ryb.

Drzewa namorzynowe nie stanowią pojedynczego gatunku, ale w rzeczywistości grupę ponad 50 gatunków z kilkunastu rodzin słonolubnych drzew i krzewów. Pod wieloma względami, mangrowce zajmują podobne nisze jak halofity, które charakteryzują solniska, ale są większe, twardsze i występują w klimacie tropikalnym.

Mangrowiec czerwony (Rhizophora Mangle) wyrasta powyżej linii wody w szczudłowate korzenie. Dzięki temu do korzeni może dostać się tlen. Rhizopora uzyskuje wodę słodką, filtrując wodę morską w przystosowanych do tego korzeniach, które usuwają sól. Jest to przykład odwróconej osmozy, która jest procesem transportującym wodę przez półprzepuszczalną membranę wbrew naturalnemu gradientowi ciśnienia osmotycznego. Jest to forma transportu aktywnego zachodzącego w komórce transportującej materiał z obszaru o niskim stężeniu do obszaru o wysokim stężeniu.

Mangrowce z rodzaju Avicennia (mangrowiec czarny) ma korzenie rosnące w osadzie poniżej linii wody. Mangrowce te napowietrzają swoje korzenie rurkami wyglądającymi jak fajki do nurkowania nazywanymi pneumatoforami, które przenoszą powietrze do korzeni pod wodą. Pewne gatunki Avicennia usuwają sól poprzez przeznaczone do tego liście, podobnie jak soliród zielony. Inne posiadają specjalne gruczoły solne w liściach.

Mangrowce białe z rodzaju Laguncularia nie mają takich przystosowań. Bardzo dobrze tolerują słoną wodę, ale najlepiej rosną wysoko powyżej linii pływów, gdzie ich korzenie nie potrzebują specjalnej adaptacji. Tym mangrowcom do przetrwania wystarcza spływająca woda słodka.