M-wartości: Różnice pomiędzy wersjami
| (Nie pokazano 4 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | '''M-wartość (M-value)''' - określa tolerowane nadciśnienie (nadwyżkę ciśnienia) pomiędzy prężnością gazu obojętnego w poszczególnych kompartmentach a ciśnieniem otoczenia.<br> | |
| − | + | Dla danego ciśnienia otoczenia M-wartość definiuje się jako maksymalną wartość prężności gazu obojętnego (wyrażoną w ciśnieniu absolutnym) którą może "tolerować" | |
| − | + | hipotetyczna tkanka "[[kompartment]]" bez pojawienia się widocznych objawów [[choroba dekompresyjna|choroby dekompresyjnej (DCS)]]. "M" w słowie M-wartość oznacza "Maksimum". | |
| − | + | Inne terminy na określenie M-wartości to limit tolerowanego nadciśnienia (''limits for tolerated overpressure''), krytyczna prężność (''critical tensions'') i limit przesycenia (''supersaturation limits'').<br> | |
| − | + | Termin M-wartości, "M-value" stworzył w połowie lat 60-tych [[Robert D. Workman]]. Prowadził wtedy badania nad [[dekompresja|dekompresją]] dla U.S. Navy Experimental Diving Unit. " | |
| − | + | '''M-wartość''' jest bazowym terminem w neohaldanowskich [[Modele dekompresyjne|modelach dekompresyjnych]]. | |
| − | |||
| − | otoczenia M-wartość definiuje się jako maksymalną | ||
| − | wartość prężności gazu obojętnego (wyrażoną w | ||
| − | ciśnieniu absolutnym) którą może "tolerować" | ||
| − | |||
| − | hipotetyczna tkanka "[[kompartment]]" bez pojawienia | ||
| − | się widocznych objawów [[choroba dekompresyjna|choroby dekompresyjnej | ||
| − | (DCS)]]. M-wartość | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | terminy na określenie M-wartości to limit | ||
| − | tolerowanego nadciśnienia | ||
| − | (''limits for tolerated overpressure''), | ||
| − | krytyczna prężność (''critical tensions'') | ||
| − | i limit przesycenia (''supersaturation limits''). Termin M-wartość jest | ||
| − | |||
Podczas pojedynczego nurkowania bezdekompresyjnego, kompartment kontrolny zależy od głębokości; na większej głębokości szybsze kompartmenty szybciej absorbują [[azot]], lecz na mniejszej głębokości wartość M szybkiego kompartmentu może być wyższa niż głębokość. W tym przypadku szybki kompartment nie kontroluje nurkowania i to zadanie przejmuje inny, wolniejszy. Jeśli model dekompresyjny będzie wyrażany w postaci tabeli, pojedynczy kompartment kontroluje przerwę powierzchniową. Popularną - i najbardziej konserwatywną - metodą jest wykorzystanie kompartmentu najwolniejszego, który może wpływać na powtórne nurkowania. Obliczenia powtórnych nurkowań zakładają, że wszystkie kompartmenty szybsze, niż kompartment kontrolny, eliminują azot w tym samym tempie. | Podczas pojedynczego nurkowania bezdekompresyjnego, kompartment kontrolny zależy od głębokości; na większej głębokości szybsze kompartmenty szybciej absorbują [[azot]], lecz na mniejszej głębokości wartość M szybkiego kompartmentu może być wyższa niż głębokość. W tym przypadku szybki kompartment nie kontroluje nurkowania i to zadanie przejmuje inny, wolniejszy. Jeśli model dekompresyjny będzie wyrażany w postaci tabeli, pojedynczy kompartment kontroluje przerwę powierzchniową. Popularną - i najbardziej konserwatywną - metodą jest wykorzystanie kompartmentu najwolniejszego, który może wpływać na powtórne nurkowania. Obliczenia powtórnych nurkowań zakładają, że wszystkie kompartmenty szybsze, niż kompartment kontrolny, eliminują azot w tym samym tempie. | ||
| Linia 27: | Linia 10: | ||
[[komputer nurkowy|Komputery nurkowe]] mogą monitorować równocześnie tkanki teoretyczne i wskazywać czas powtórnych nurkowań, bazując na indywidualnych charakterystykach każdego kompartmentu. Wynika z tego dłuższy czas powtórnych nurkowań, choć wadą jest to, że w niektórych wypadkach model ten może pozwolić na nurkowanie poza potwierdzonymi limitami. | [[komputer nurkowy|Komputery nurkowe]] mogą monitorować równocześnie tkanki teoretyczne i wskazywać czas powtórnych nurkowań, bazując na indywidualnych charakterystykach każdego kompartmentu. Wynika z tego dłuższy czas powtórnych nurkowań, choć wadą jest to, że w niektórych wypadkach model ten może pozwolić na nurkowanie poza potwierdzonymi limitami. | ||
| + | |||
| + | === Patrz === | ||
| + | * [[Baker C. Eric Understanding M-values]] | ||
| + | * [[Baker C. Erik Zrozumieć M-wartości]] | ||
[[Kategoria:Fizjologia i medycyna nurkowa]] | [[Kategoria:Fizjologia i medycyna nurkowa]] | ||
[[kategoria:teoria dekompresji]] | [[kategoria:teoria dekompresji]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:46, 18 sty 2016
M-wartość (M-value) - określa tolerowane nadciśnienie (nadwyżkę ciśnienia) pomiędzy prężnością gazu obojętnego w poszczególnych kompartmentach a ciśnieniem otoczenia.
Dla danego ciśnienia otoczenia M-wartość definiuje się jako maksymalną wartość prężności gazu obojętnego (wyrażoną w ciśnieniu absolutnym) którą może "tolerować"
hipotetyczna tkanka "kompartment" bez pojawienia się widocznych objawów choroby dekompresyjnej (DCS). "M" w słowie M-wartość oznacza "Maksimum".
Inne terminy na określenie M-wartości to limit tolerowanego nadciśnienia (limits for tolerated overpressure), krytyczna prężność (critical tensions) i limit przesycenia (supersaturation limits).
Termin M-wartości, "M-value" stworzył w połowie lat 60-tych Robert D. Workman. Prowadził wtedy badania nad dekompresją dla U.S. Navy Experimental Diving Unit. "
M-wartość jest bazowym terminem w neohaldanowskich modelach dekompresyjnych.
Podczas pojedynczego nurkowania bezdekompresyjnego, kompartment kontrolny zależy od głębokości; na większej głębokości szybsze kompartmenty szybciej absorbują azot, lecz na mniejszej głębokości wartość M szybkiego kompartmentu może być wyższa niż głębokość. W tym przypadku szybki kompartment nie kontroluje nurkowania i to zadanie przejmuje inny, wolniejszy. Jeśli model dekompresyjny będzie wyrażany w postaci tabeli, pojedynczy kompartment kontroluje przerwę powierzchniową. Popularną - i najbardziej konserwatywną - metodą jest wykorzystanie kompartmentu najwolniejszego, który może wpływać na powtórne nurkowania. Obliczenia powtórnych nurkowań zakładają, że wszystkie kompartmenty szybsze, niż kompartment kontrolny, eliminują azot w tym samym tempie.
Komputery nurkowe mogą monitorować równocześnie tkanki teoretyczne i wskazywać czas powtórnych nurkowań, bazując na indywidualnych charakterystykach każdego kompartmentu. Wynika z tego dłuższy czas powtórnych nurkowań, choć wadą jest to, że w niektórych wypadkach model ten może pozwolić na nurkowanie poza potwierdzonymi limitami.
