Modele dekompresyjne

J. S. Haldane wykorzystał teorię eliminacji azotu do rozwinięcia modelu dekompresji, który stał się podstawą do opracowania pierwszych tabel nurkowych, opublikowanych w 1907 roku. Wg tej teorii model (a co za tym idzie, tabele) zapobiegał chorobie dekompresyjnej poprzez obliczenie poziomów azotu w ciele nurka i kontrolowanie krytycznej proporcji. Nowoczesne modele dekompresyjne, wykorzystywane w tabelach i komputerach nurkowych również obliczają nasycenie azotem, wykorzystując pojęcie krytycznego gradientu. Najnowsze badania sugerują jednak zapobieganie chorobie dekompresyjnej raczej poprzez kontrolę wielkości i jakości mikropęcherzyków w tkankach, niż przez całkowite zapobieganie powstawaniu pęcherzyków.