Embolia
Najbardziej poważny z urazów płuc tego typu rozwija się, jeżeli powietrze przedostanie się do krwiobiegu przez pęknięte pęcherzyki do płucnych naczyń włosowatych, powodując embolię lub tętniczą embolię gazową (w skrócie "AGE"). Mówiąc dokładniej, embolię tworzy każde ciało obce w krwiobiegu, które może blokować swobodny przepływ krwi; w przypadku embolii powietrznej ciałem tym jest powietrze (np. pęcherzyki powietrzne), a tętniczą embolię gazową tworzą pęcherzyki powietrzne w tętniczej części układu krwionośnego.
Powietrze, które przeniknęło do krwiobiegu w płucach płynie poprzez żyły płucne do serca, poprzez lewą stronę serca do aorty i systemu tętniczego. Pęcherzyki powietrza mogą ulokować się praktycznie niemal wszędzie w układzie krwionośnym i mogą – w sposób podobny do II typu choroby dekompresyjnej – spowodować poważne uszkodzenia przez zastopowanie przepływu krwi do tkanek.
Pierwsze duże rozgałęzienie tętnicy występuje nad sercem na łuku aorty. Tworzy ono tętnicę szyjną, która zaopatruje mózg. Jeżeli pęcherzyki powietrza zawędrują do tętnicy szyjnej, trafią również do mózgu, powodując embolię mózgową.
W podobny sposób, jak przy mózgowej chorobie dekompresyjnej, pęcherzyki nie dopuszczą utlenionej krwi do mózgu, co spowoduje udar.
Symptomami urazu są zawroty głowy, dezorientacja, szok, zmiany w osobowości, paraliż, utrata przytomności, a nawet śmierć. Porównując do choroby dekompresyjnej, efekty embolii mózgowej i innych urazów płuc wydają się być szybsze, gwałtowniejsze i bardziej dramatyczne. Symptomy choroby dekompresyjna zazwyczaj są nieco opóźnione.
Jeśli ofiara embolii powietrznej ma tyle szczęścia, że pęcherzyki opuszczą arterię szyjne, embolia może wciąż powodować urazy w innych częściach ciała. Jeśli pęcherzyki blokują na przykład arterię wieńcową, ograniczony przepływ krwi może spowodować atak serca.
