Nasycanie tkanek
saturacja
Nasycanie to proces łączenia się gazów lub cieczy przez gradient ciśnień. Gazy i ciecze dążą zgodnie z prawem Henrego. Ilość gazu, która rozpuszcza się w cieczy w danej temperaturze jest proporcjonalna do ciśnienia parcjalnego tego gazu. Są więc dwa czynniki mające wpływ na rozpuszczalność gazu w danej cieczy: ciśnienie parcjalne i temperatura.
Podczas nurkowania ciśnienie parcjalne gazów wraz ze wzrostem głębokości rośnie. Gradient ciśnień pomiędzy wdychanym powietrzem w płucach a krwią powoduje natychmiastowe nasycanie krwi gazami z mieszanki oddechowej. Nasycona krew z płuc transportuje do narządów i tkanek przez naczynia włosowate gazy, które rozpuszczają się w tkankach. Stopień unaczynienia i ukrwienia tkanek jest zróżnicowany. Tkanki o dużym ukrwieniu i szybkim metabolizmie (np. mózg, serce, wątroba) nasycają się znacznie szybciej od tkanek tzw. wolnych (kości, tkanki tłuszczowe, ścięgna). Oprócz wdychania gazów przez automat oddechowy, zwiększone ciśnienie w suchym skafandrze powoduje przenikanie gazów przez skórę i nasycanie tkanek skórnych i podskórnych (ICD).
Ze względu na zawartość gazów obojętnych (niemetabolicznych) w mieszance oddechowej główną rolę nasycenia tkanek odgrywa azot (w mieszaninach do nurkowań głębokich również hel).
Rozpuszczalność azotu jest blisko pięciokrotnie większa w tkankach tłuszczowych niż wodnych. Za to czas nasycenia tkanki tłuszczowej azotem czy helem jest znacznie dłuższy.
Tkanki nasycają się wg krzywej wykładniczej a prędkość opisuje się półokresem nasycenia.
Kolejne półokresy powodują nasycenie kompartmentu o: 50% + 25% + 12,5% + 6,25% + 3,125% + 1,5625% = 98,4375% . Po takich sześciu półokresach przyjmuje się że tkanka jest nasycona w 100% .
(więcej teoria dekompresji).
źródła
„Medycyna nurkowa w pigułce”
