Podwodna fotografia

Fotografia podwodna to proces wykonywania zdjęć pod wodą, zazwyczaj podczas nurkowania ze sprzętem oddechowym, lub podczas snorkelingu czy pływania.

Przegląd

Udane robienie zdjęć pod wodą wymaga stosowania specjalnych technik i sprzętu. Jednakże oferuje ekscytujące i rzadkie możliwości fotograficzne. Zwierzęta takie jak ryby i ssaki morskie są częstymi obiektami , ale fotografowie robią zdjęcia także wrakom statków, zalanym jaskiniom, podwodnym krajobrazom, oraz partnerom nurkowym.

Podstawową przeszkodą z którą mają do czynienia podwodni fotografowie jest utrata koloru oraz kontrastu, kiedy zanurzają się na znaczną głębokość. Długość fali światła słonecznego (takich jak czerwona lub pomarańczowa) są szybko pochłaniane przez otaczającą wodę, więc nawet patrząc gołym okiem wszystko wydaje się być w kolorze niebiesko- zielonym. Utrata koloru zwiększa się nie tylko w pionie wzdłuż słupa wody, ale również w poziomie, dlatego obiekty oddalone od aparatu również wędą wyglądać bezbarwnie i niewyraźnie. Efekt ten występuje nawet w czystych wodach o dużej przejrzystości, takich jak wokół tropikalnych raf koralowych.

Podwodni fotografowie rozwiązują ten problem łącząc dwie techniki. Pierwsza polega na zbliżeniu aparatu tak blisko fotografowanego obiektu jak to możliwe, zmniejszając w ten sposób poziomą utratę koloru. Szerokokątne obiektywy umożliwiają bardzo bliskie skupienie, lub makro obiektyw, gdzie obiekt znajduje się kilka cali od obiektywu. Wielu poważnych podwodnych fotografów uważa, że odległość większa niż 1 m między aparatem a fotografowanym obiektem jest nieakceptowana. Druga technika polega na wykorzystaniu lampy błyskowej w celu odzyskania kolorów utraconych pionowo przez kolumnę wody. wykorzystywana efektywnie lampa błyskowa przywróci wszystkie utracone kolory, zapewniając zdjęciom pełne spektrum widzialnego światła.

Podwodna fotografia zazwyczaj wykonywana jest podczas nurkowania ze sprzętem powietrznym, dlatego ważne jest, żeby nurkujący fotograf posiadał wystarczające umiejętności nurkowe, które sprawią, że robinie zdjęć pod wodą pozostanie bezpiecznym zajęciem. Dobre techniki nurkowe również mają wpływ na jakość zdjęć, jako że prawdopodobieństwo wystraszenia zwierząt podwodnych przez spokojnego nurka jest mniejsze, a środowisko podwodne jest mniej narażone na uszkodzenia. Istnieje możliwość trafienia na trudne warunki, takie jak mocne prądy, pływy, czy słaba widoczność. Generalnie podwodni fotografowie starają się unikać takich sytuacji kiedy to tylko możliwe.

Sprzęt

Niektóre aparaty są tworzone specjalnie do wykorzystania pod wodą, wliczając nowoczesne wodoodporne aparaty cyfrowe. Pierwszym ziemnowodnym aparatem był Calypso, przywrócony jako Nikonos w 1963, który jest zaprojektowany specjalnie do pracy pod wodą. Obecnie aparaty te wymagają obudowy do korzystania z nich pod wodą. Nikon przerwał serię Nikonos w 2001, jako że jest to 35 mm system filmowy, który jest nieco przestarzały, ale niektórzy fotografowie nadal wybierają ten model. Sea and Sea nadal produkuje ziemnowodne aparaty wykorzystujące film 35 mm Motor Marine III.

Aparaty przeznaczone do pracy na lądzie można wykorzystać pod wodą, wykorzystując specjalne obudowy ochronne tworzone dla różnych aparatów cyfrowych i SLR. Większość takich obudów jest przeznaczona do konkretnych rodzajów aparatów. Materiały z których się je wykonuje wahają się od tanich wykonanych z plastiku, do drogich wykonanych z aluminium. Obudowy umożliwiają duży wybór, ponieważ fotograf może wybrać obudowę przeznaczoną do codziennego aparatu „lądowego”; jak również wykorzystać różne soczewki ze swojej kolekcji. W praktyce fotografowie podwodni wykorzystują albo obiektywy szerokokątne, albo makro obiektywy, obydwie opcje umożliwiają bliskie skupienie, oraz potrzebę dalekiej odległości pomiędzy aparatem a obiektem. Cyfrowe media mogą przechowywać o wiele więcej zdjęć niż standardowa klisza (która rzadko może przechować więcej niż 36 zdjęć). Daje to aparatom cyfrowym przewagę, jako że nie da się zmienić kliszy pod wodą. Wszystkie obudowy podwodne są wyposażone w przyciski umożliwiające fotografowi korzystanie z większości funkcji aparatu. Obudowy te mogą posiadać łączniki do przyczepienia zewnętrznej lampy błyskowej. Niektóre podstawowe obudowy pozwalają na korzystanie z lampy błyskowej aparatu, jednak lampa może okazać się niewystarczająco silna , oraz niewłaściwie umiejscowiona dla potrzeb fotografii podwodnych. Bardziej zaawansowane obudowy przekierowują błysk, przesyłając go przez światłowód, lub uniemożliwiają fizyczne użycie migawki aparatu. Obudowy są wodoszczelne dzięki silikonowym o-ringom na wszystkich kluczowych złączach.

Istnieją pewne problemy związane z używaniem aparatów wewnątrz wodoszczelnych obudów. Z powodu refrakcji, obraz przechodzący przez szklany port będzie zniekształcony, w szczególności podczas korzystania z szerokokątnych soczewek. Rozwiązaniem jest wykorzystanie portów w kształcie kopuły lub rybiego oka, które naprawiają zniekształcenia. Większość producentów wytwarza te porty w kształcie kopuły do swoich obudów, często projektując je do użytku ze specjalnymi soczewkami, żeby zwiększyć ich efektywność. Występuje pewien problem z niektórymi aparatami cyfrowymi które nie posiadają wystarczająco szerokiej soczewki wbudowanej w aparat. W celu rozwiązania tego problemu, produkuje się obudowy z dodatkowym obiektywem w dodatku do portów w kształcie kopuły, co zwiększa szerokość kąta widzenia. Niektóre obudowy pozwalają na wykorzystanie obiektywów przyłączanych „na mokro”, umiejscowionych na zewnątrz portu obiektywu, które zwiększają pole widzenia. Obiektywy przyłączane na mokro mogą być przyczepiane i zdejmowane pod wodą, pozwalając na robienie makro i szerokokątnych zdjęć podczas jednego nurkowania.

Z makro soczewkami zniekształcenie spowodowane refrakcją nie jest problemem, dlatego zazwyczaj wykorzystuje się płaskie szkło portu. W rzeczywistości refrakcja zwiększa powiększenie makro obiektywów, więc uważa się to za korzyść dla fotografów którzy starają się uchwycić bardzo małe obiekty.

Podwodna lampa błyskowa

Używanie lampy błyskowej jest uważane za najtrudniejszy aspekt podwodnej fotografii. Istnieją pewne spotykane mity dotyczące właściwego używania podwodnej lampy błyskowej, szczególnie w odniesieniu do fotografii szerokokątnej. Generalnie lampy błyskowej powinno się używać do uzupełnienia ogólnej ekspozycji i przywrócenia utraconych kolorów, nie jako głównego źródła światła. W wypadkach robienia zdjęć we wnętrzach jaskiń czy wraków, obrazy szerokokątne mogą być całkowicie oświetlane światłem migawki, jednak takie sytuacje są rzadkie. Zazwyczaj fotograf stara się uzyskać równowagę pomiędzy dostępnym światłem słonecznym oraz sztucznym. Duża głębokość, ciemność czy słaba widoczność otoczenia mogą utrudnić uzyskanie tej równowagi, jednak koncept pozostaje niezmienny. Wiele nowoczesnych aparatów upraszcza ten proces przez automatyczne ustawienia oraz wykorzystanie pomiaru przez obiektyw (TTL). Coraz częstsze korzystanie z aparatów cyfrowych znacznie zmniejszyło krzywą uczenia się korzystania z podwodnej lampy błyskowej, ponieważ użytkownik może natychmiast przeglądać zdjęcia i wprowadzać zmiany.

Kolor jest absorbowany w miarę przemieszczania się przez wodę, więc im głębiej się znajdujesz, tym mniej koloru czerwonego, pomarańczowego i żółtego pozostaje. Błysk zastępuje te kolory. Pomaga również zapewnić cienie i tekstury, oraz jest cennym narzędziem dla kreatywności.

Podzielone obrazy

Innym formatem uważanym za część fotografii podwodnej jest obraz podzielony nad/pod, jest to kompozycja obejmująca połowę widoku nad powierzchnią wody, drugą obejmującą widok pod wodą. Tradycyjna technika była wynaleziona i stosowana przez Davida Doubilet fotografa National Geographic, który używał jej w celu uchwycenia scen jednocześnie nad i pod powierzchnią wody. przedzielone zdjęcia są bardzo popularne w rekreacyjnych magazynach nurkowych, często pokazują nurków płynących pod łodzią, lub płytkie rafy koralowe z linią brzegową widoczną w tle.

Zdjęcia połowiczne prezentują pewne techniczne wyzwania wykraczające ponad zakres większości podwodnych aparatów. Normalnie korzysta się z szerokokątnej soczewki, w podobny sposób jak korzysta się z nich podczas normalnego robienia zdjęć podwodnych. Jednakże część zdjęcia obejmująca widok nad wodą często różni się od połowy obejmującej obraz pod jej powierzchnią. Istnieje również problem refrakcji w części podwodnej, oraz jej wpływ na całkowite skupienie w relacji do segmentu nad wodą. Istnieją specjalne podzielone filtry, zaprojektowane w celu kompensowania obydwu tych problemów, jak również techniki tworzenia jednakowej ekspozycji na całym obrazie. Niektórzy fotografowie polegają na niezwykle szerokich soczewkach, które posiadają wystarczającą głębokość pola, przezwyciężającą wszelkie różnice w skupieniu.

Chronologia

1856- William Thompson robi pierwsze podwodne zdjęcie wykorzystując aparat zamontowany na słupie.

1893- Louis Boutan robi podwodne zdjęcia podczas nurkowania wykorzystując oprzyrządowanie wspomagane z powierzchni.

1914- John Ernest Williamson nakręca pierwszy podwodny film.

1923- W.H. Longley i Charles Martin robią pierwsze kolorowe zdjęcia pod wodą.

1957- powstaje Calypso Phot zaprojektowany przez Jean de Wouters, promowany przez Jacques- Yves Cousteau. Najpierw wypuszczony w Australii w 1963. Posiadał maksymalną prędkość migawki 1/1000 sekundy. Podobnie wyglądająca wersja zostaje później wyprodukowana przez Nikon jako Nionos, z maksymalną prędkością migawki 1/500 sekundy, staje się najlepiej sprzedawanym aparatem przeznaczonym do fotografii podwodnej.

1961- utworzone zostaje podwodne towarzystwo fotograficzne San Diego. Jest jedną z najwcześniejszych organizacji mających na celu ulepszenie sztuki podwodnej fotografii.