Komputer nurkowy
Od połowy lat osiemdziesiątych komutery nurkowe zrewolucjonizowały technikę nurkowania. Zanim komputery stały się dostępne, czas nurkowania bezdekompresyjnego planowało się w oparciu o maksymalną głębokość osiąganą w czasie nurkowania. Podobnie w nurkowaniu technicznym określało się Runtime (harmonogram przystanków dekompresyjnych) na podstawię maksymalnej głębokości. Komuter nurkowy zmienił planowanie w znaczący sposób, umożliwiając przewidywanie czasu bezdekompresyjnego / wymagań dekompresji na podstawie wykonanego profilu nurkowania a nie maksymalnej głębokości. Jeśli spędzałeś znaczącą ilośc czasu powyżej głębokości maksymalnej (co jest powszechne) rezultatem był znacząco dłuższy czas limitu bezdekompresyjnego lub (w nurkowaniu technicznym) wymagana krótsza dekompresja. Podstawowym sposobem monitorowania Twojego statusu dekompresyjnego jest pomiar głębokości w określonych interwałach czasowych nurkowania (np co 30 sekund od zanurzenia). Mikroprocesor komputera używa tych wartości podstawiając je do matematycznego modelu dekompresyjnego, który szacuje ile azotu (lub innego gazu inertnego) zostało pochłonięte przez tkanki w ciele nurka. Uaktualniając ciągle te dane komuter wyświetla, ile pozostało czasu bezdekompresyjnego opierając się na aktualnej głębokości. Jeśli wartość limitu zostanie przekroczona, komputer pokazuje głębokości na których musisz wykonać przystanki i ich czasy przed osiągnięciem powierzchni. Dodatkowo komutery, które posiadają funkcję odczytu ciśnienia z butli, mogą obliczyć czas do powierzchni bazując na bieżącym zużyciu powietrza, przeliczając zużycie na podstawie głębokości. Większość komputerów pokaże, która z tych wartości jest krótsza: limit czasu bezdekompresyjnego, czy czas na który wystarczy nurkowi powietrza. Obecnie różnice funkcjonowania komuterów sprowadzają się do zastosowanego modelu dekompresyjnego (algorytmu) Te modele odzwierciedlają różne podejścia do problemu dekompresji i mogą różnić się we wskazaniach limitu bezdekompresyjnego, maksymalnego czasu nurkowań powtórzeniowych oraz wartośći zwiększonego czasu po wynurzeniu na mniejszą głębokość. Z praktycznego punktu widzenia to oznacza niewielkie, ale możliwe do zaobserwowania różnice na różnych komputerach partnerów nurkowych.
Spis treści
Style
Komputery mogą być montowane w konsoli lub na nadgarstku. Obydwa style mogą zawierać lub nie-w sobie manometr. Nawet omawiane wcześniej komputery wyglądające jak zegarki mogą mieć funkcje bezprzewodowych manometrów.
Komputery nitroxowe
Wraz z rozwojem komputerów, pojawiają się coraz to nowe ich funkcje dodatkowe. Większość nowych komputerów może być programowana do użycia z różnymi mieszankami wzbogaconego powietrza, czyli nitroxu. Te komputery obliczają dłuższe czasu bezdekompresyjne lub krótszą dekompresję (nurkowanie techniczne) które uzyskujesz dzięki stosowaniu nitroxu. Obliczają także ekspozycję tlenową (nowy parametr ograniczający nurkowanie o który nie trzeba się martwić nurkując rekreacynie na powietrzu). Oszczędność finansowa przy zakupie komputera obsługującego tylko powietrze w stosunku do komputera nitroxowego jest tak niewielka że większośc nurków wybera komuter nitroxowy nawet jeśli nie posiadają jeszcze uprawnień nurka nitroxowego PADI.
Komputery nurków technicznych
Wymagania związane z obliczaniem dekompresji nurków technicznych są znacznie bardziej złożone niż obliczanie limitu bezdekompresyjnego. W nurkowaniu technicznym, komputer nie tylko pracuje w innym zakresie głębokości, nie tylko musi obliczać przystanki ale także mieć możliwość przełączania różnych gazów w czasie jednego nurkowania, obliczając parametry związane także z helem a nie tylko azotem i tlenem. Komputery techniczne można zaprogramować do użycia z kilkoma mieszankami oddechowymi. Niektóre modele komuterów umożliwają programowanie ośmiu lub więcej mieszanek, akceptując mieszanki z helem, tlenowo-azotowe a także 100 procentowy tlen. Przełączając gazy w czasie nurkowania, naciskasz guzik, a Twój komputer dostosowuje obliczenia dekompresji do mieszanki. Niewiele tych komputerów umożliwia podłączenie bezprzewodowych transmiterów, jako że niewielu nurków technicznych akceptuje takie rozwiązania. Innym rozwiązaniem niektórych modeli komputerów jest ustawienie obiegu zamkniętego CCR. W modelu obiegu otwartego, oddychając z danej butli, proporcja gazów nie zmienia się. Rebreathery o obiegu zamkniętym, mogą zmieniać proporcje gazów, bazując na utrzymaniu zadanego ciśnienia parcjalnego tlenu (PO2) na danej głębokości co powoduje konieczność obliczania dekomresji w inny sposób. Ustawiając model CCR, każemy komputerowi obliczać dekomresję dostosowując inne czynniki do ustawionego na rebreatherze PO2.
Podłączenie do komputera
Dodatkowym ułatwieniem jest możliwość podłączenia większości komputerów nurkowych do komputera PC i transmisja danych. To oczywiście wymaga specjalnego połączenia (zwykle do USB) oraz odpowiedniego oprogramowania. Zrzut danych jest sposobem na zapis danych podobnie jak w logbooku i zwykle dostarcza wielu szczegółowych informacji o nurkowaniu. Na przykład używając większości programów możesz uzyskać graficzne przedstawienie profilu nurkowania w regularnych odstępach czasu co może być pomocne w odtworzeniu co zostało wykonane.
