Standardowa konfiguracja techniczna: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 13:21, 28 kwi 2014

Techniczna konfiguracja sprzętowa stworzona aby sprostać najbardziej wymagającym nurkowaniom z równoczesnym zapewnieniem precyzji i efektywność.

Podstawowe założenia

Podstawowe założenia: utrzymanie maksymalnie opływowej sylwetki, łatwy dostęp do poszczególnych elementów oraz eliminacja zbędnych elementów.

W nurkowaniu technicznym, duże wymagania sprzętowe oraz poprawna konfiguracja, podyktowane są względami bezpieczeństwa. Minimalizacja wątpliwości i błędów w procedurach, poprzez zmniejszenie przeładowania zadaniami związanymi z obsługą sprzętu, prowadzi do zwiększenia bezpieczeństwa. Równocześnie należy pamiętać, że w nurkowaniu technicznym - nawet jeśli zrobisz wszystko prawidłowo, wciąż istnieje ryzyko trwałego uszkodzenia ciała lub śmierci.

Minimalizujemy możliwość wystąpienia awarii zamiast zabezpieczać się przed ewentualną awarią.

Hogarthian

Takie wymogi spełnia np. konfiguracja Hogarthian (DIR) zapoczątkowana przez Billa Hogarth Maina, która powstała w wyniku obserwacji rozwiązań stosowanych przez Shecka Exleya[1].

Układ sprzętowy:

- Uprząż (płyta oraz skrzydło) - uprząż z jednego kawałka taśmy dopasowana indywidualnie do wymiarów nurka. W artykule Hogarta nie ma sugestii co do skrzydła, ale ważne jest aby skrzydło dopasowane było tak, by łatwo sięgnąć zaworów butli (materiał skrzydła nie zakrywa dostępu do zaworów).

- Węże - dopasowane indywidualnie do naszych wymiarów. Długości dobieramy tak, aby wąż pierwszego(prawy pierwszy stopień) automatu prowadzony pod kanistrem latarki/nożem lub wciśnięty pod pas brzuszny, a następnie biegnąc wokół szyi trafiał swobodnie do ust nie tworząc zbędnego luzu. Wąż drugiego(lewy pierwszy stopień) automatu prowadzony za karkiem i podwieszony na gumie pod brodą powinien pozwalać na natychmiastowy dostęp i swobodne obracanie głowy z automatem w ustach.

- D-ringi - pojedyncze na pasach naramiennych, pojedynczy na pasie brzusznym z lewej strony, pojedynczy z tyłu na pasie krocznym, jeżeli używamy skutera dodatkowo dodajemy d-ring z przodu na pasie krocznym. Naramienne d-ringi powinny być "gięte" w celu łatwiejszego odszukania i chwycenia.

- Butle i zawory - zestaw plecowy - twinset z manifoldem, stage aluminiowe z neutralną pływalnością.

- Oświetlenie - latarka podstawowa typu palnik-kanister. Kanister po prawej stronie na pasie brzusznym. Zapasowa latarka wpięta w d-ring piersiowy, przymocowana gumkami wzdłuż pasów naramiennych.

- Inflator - inflator(prawy pierwszy stopień) prowadzony nad lewym ramieniem, przymocowany do taśmy naramiennej.

- Manometr - pojedynczy manometr(lewy pierwszy stopień) nie konsola, prowadzony w dół między skafandrem i skrzydłem, przypięty zrywalnym karabinkiem tłokowym do lewego d-ringa na pasie brzusznym.

- Akcesoria - pozostałe akcesoria w kieszeniach suchego skafandra.

Logistyka:

Nie ma miejsca na osobiste przyzwyczajenia i preferencje istnieje tylko jedna poprawna droga. Osobiste przyzwyczajenia utrudniają procedury awaryjne oraz logistykę nurkowania.

Dodatkowo Bill Bavin do samej strony technicznej dodał ważny element, którym jest zdrowe i dobrze funkcjonujące ciało nurka. Przygotowane kondycyjnie i dobrze wytrenowane (pamięć mięśni) ciało, oraz czysty od używek i sprawny umysł (nastawienie do nurkowania, nie przecenianie swoich umiejętności) jest drogą do sprawnego wykonania wyznaczonych zadań nurkowych.

Warunkiem prawidłowego korzystania z konfiguracji standardowej jest utrzymanie poziomej sylwetki w wodzie, czyli "dobry trym", pomaga to w oszczędzaniu energii przy pokonywaniu dłuższych dystansów oraz zmniejsza ryzyko zaplątania lub zaczepienia.

Ważna uwaga sprzętowa : uszczelnienie centryczne manifoldu jest znacznie pewniejsze niż doczołowe. Uszczelnienie doczołowe zazwyczaj oparte na pojedynczym oringu.

Standardowa konfiguracja rekreacyjna

źródła:

[1]http://www.advanceddivermagazine.com/ezinefreearticles/HogartianWay.pdf

http://www.hogarthian.pl