Keson: Różnice pomiędzy wersjami
m (1 wersja) |
m (int., lit.) |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Najstarsze typy dzwonów nurkowych opisane zostały przez Arystotelesa w IV w p.n.e. | Najstarsze typy dzwonów nurkowych opisane zostały przez Arystotelesa w IV w p.n.e. | ||
| − | W 1690 Edmund Halley przedstawił plan dzwonu nurkowego umożliwiającego dłuższe przebywanie pod wodą. Dzwon wyposażony był w okna a jego atmosfera była odświeżana powietrzem dostarczanym w obciążonych baryłkach z powierzchni. | + | W 1690 Edmund Halley przedstawił plan dzwonu nurkowego umożliwiającego dłuższe przebywanie pod wodą. Dzwon wyposażony był w okna, a jego atmosfera była odświeżana powietrzem dostarczanym w obciążonych baryłkach z powierzchni. |
Idea kesonu została rozwinięta w podwodne habitaty, w których nurkowie mogą spędzać długi okres podczas [[nurkowania saturowane|nurkowań saturowanych]]. | Idea kesonu została rozwinięta w podwodne habitaty, w których nurkowie mogą spędzać długi okres podczas [[nurkowania saturowane|nurkowań saturowanych]]. | ||
| − | Wykorzystanie kesonów podczas prac podwodnych w | + | Wykorzystanie kesonów podczas prac podwodnych w XIX wieku spowodowało pojawienie się wśród robotników [[choroba dekompresyjna|choroby dekompresyjnej]] nazywanej chorobą kesonową. |
Aktualna wersja na dzień 15:29, 17 maj 2019
Keson (dzwon nurkowy) dawniej opuszczana pod wodę konstrukcja w kształcie dzwonu wypełniona sprężonym powietrzem umożliwiająca pracę przy podwodnych konstrukcjach.
Nowoczesne kesony są konstrukcjami posiadającymi śluzy powietrzne umożliwiające przechodzenie do nich osób, zasilanie z powierzchni odpowiednimi mieszankami oddechowymi oraz energią.
Rodzajem kesonu jest dzwon ratowniczy, umożliwiający ewakuację załogi zanurzonego okrętu podwodnego.
Najstarsze typy dzwonów nurkowych opisane zostały przez Arystotelesa w IV w p.n.e.
W 1690 Edmund Halley przedstawił plan dzwonu nurkowego umożliwiającego dłuższe przebywanie pod wodą. Dzwon wyposażony był w okna, a jego atmosfera była odświeżana powietrzem dostarczanym w obciążonych baryłkach z powierzchni.
Idea kesonu została rozwinięta w podwodne habitaty, w których nurkowie mogą spędzać długi okres podczas nurkowań saturowanych.
Wykorzystanie kesonów podczas prac podwodnych w XIX wieku spowodowało pojawienie się wśród robotników choroby dekompresyjnej nazywanej chorobą kesonową.
